Volgende maand is het drieëndertig jaar geleden dat ik naar Bosnië vertrok. Twintig jaar was ik, een kind nog en in geen enkel opzicht volwassen te noemen. Thuis werd alles voor mij geregeld. Er was altijd geld, er was altijd eten, er was altijd alles. Ik hoefde niet eens de benzine van mijn auto te betalen. Die auto had ik trouwens ook gekregen... Mijn ouders hadden drie winkels die goed liepen, ik had een weekendbaantje en maakte me nergens zorgen om. Beetje blowen, beetje uitgaan en morgen bestond niet. Al mijn vrienden gingen studeren en ik bleef achter in Heerde, geen idee wat te doen met mijn leven. Dat soort gedachtes en ideeën besteedde ik uit. Aan mijn ouders, leraren, decanen. De toekomst was voor later...

De tijd wacht op niemand... Anderhalf jaar verder sinds ik voor het laatst iets heb gepost. De waanzin in de wereld heeft een vlucht genomen en als ik niet oppas dan word ik ook nog gillend gek. Daarom heb ik insta van mijn telefoon gedonderd.

Mijn vader is dood. Op donderdag 6 juli is hij in het bijzijn van zijn vrouw en twee zoons gestorven. De Dood is zo fakking definitief.

A writer’s goldmine. Zo omschreef een docent aan de HKU mijn Bosnië-trauma ooit. En bedankt...Maar ik snap wel wat ie bedoelde. Er niet over schrijven zou zijn als de spreekwoordelijke roze olifant waar je niet aan mag denken. Write about what you know, is dan ook goede raad en in het geheel niet duur.

Half negen 's ochtends in de Nettorama. Vanuit een belendend gangpad komt het aangewaaid over de stellingen waarin onze welvaart torenhoog ligt opgestapeld. Zo hoor ik het nog zelden. Hoog en helder zweven de noten door de ruimte, over elkaar heen buitelend als spelende kinderen.

Morgen vlieg ik naar Liverpool. Cadeautje van mijn lieve vrienden, omdat ik al vanaf de kleuteracademy Beatlesfan ben, al wist ik dat toen nog niet. Dat besef kwam pas rond mijn achtste levensjaar.

Zo zie je maar, zei ik tegen mezelf, je weet nooit wat zo’n avond brengt. De prijs was aan mijn neus voorbijgegaan, maar een van de meest gerenommeerde auteurs van Nederland was onder de indruk van mijn schrijverij en wilde op koffiedate met mij. De day after zag er ineens heel anders uit en ik antwoordde per kerende post.

Vorig jaar rond deze tijd was ik genomineerd voor de Joost Zwagerman Essayprijs 2021. Ik was zo trots als een hond met zeven lullen, aangezien het mijn eerste essay ooit was. Je leest het HIER.

Na tien dagen dweeperij met de dood en glorie van een vorstin wier familie 28 miljard heeft vergaard met het plunderen van de complete aardbol, keert nu hopelijk de rust weer terug in het land der levenden. Ik las over foodtrucks bij het public viewing event van de dodenrit door London. Ik vernam dat Centre Parcs de gasten uit hun parken wilde knikkeren zodat het personeel naar de begrafenis kon kijken en hoorde van een supermarktketen die uit respect het volume van de piepjes van de kassascanners had verlaagd. De Dood doet rare dingen met een mens.

In 2004 speelde ik met mijn band The Stilettos op de Stardumb Winter Rumble in het Belgische Gierle. Stardumb Records had toen net onze tweede plaat op CD uitgebracht. Het was een treffen van bands en muziekfans van over de hele wereld.

Een meeuw vliegt voorbij het raam, broodkorst in zijn snavelbek. Het beest wordt achterna gevlogen door een aantal opgefokte soortgenoten. Luid krijsend achtervolgen ze de eenling. Allemaal willen ze de korst. Hij zwenkt en zwaait maar zijn achtervolgers laten zich niet foppen.

Lees op het moment een roman waarin er 'plotseling' nogal eens wat gebeurt of in gang wordt gezet. Als ik de schrijver moet geloven is de wereld van het personage een aaneenschakeling van verrassende momenten. Zo komt het verkeer 'plotseling' weer in beweging als er een file is. Het moment zal zich inderdaad niet tot op de seconde laten voorspellen, maar om het nou op te blazen tot een moment van verrassing... Dat de auto's op zeker moment weer gaan rijden dat weet ieder mens. Daar hoef je zelfs geen rijbewijs voor te hebben. Maar aangezien ik toch al word doodgegooid met bijvoeglijke naamwoorden kan dit er ook nog wel bij. Doorlezen tot het einde plotseling daar is, zeg ik tegen mijzelf.

Zojuist heel vriendelijk geholpen aan de telefoon door de dame met het Groningse accent van het Energiebedrijf.