The Stooges

Deze plaat…Het was niet de eerste van The Stooges die ik hoorde. Dat was Raw Power, en als je die hebt gehoord dan wil je de rest ook horen. Wanneer de laatste plaat van een band zo goed is, hoe geweldig moet de eerste dan wel niet zijn?

Het is niet het nihilistische punk rock meesterwerk dat Raw Power is. Eerder de soundtrack voor de psychedelische nachtmerrie waar het decennium op was uitgedraaid. Of zoals Iggy het zelf verwoordde in een interview jaren later: “I think I helped wipe out the sixties.”

Het was het jaar van Altamont, de maanlanding en natuurlijk Vietnam. De hippiedroom was dood, opgevreten en uitgescheten door dat monster genaamd commercie.
The Stooges waren het jaar daarvoor als kruimels opgepikt toen een andere band uit Detroit, The MC5, werd binnengehaald door Elektra Records. Ze tekenden voor een voorschot van $ 5000, waarna er een plaat moest worden gemaakt.

Als producer kwam John Cale aan boord. Deze Velvet Underground-legende moest Iggy en zijn zooitje ongeregeld in toom houden in de studio. Het begon al goed toen Cale zei dat versterkers op standje 10 geen optie was in de studio. Er werd meteen gestaakt. The Stooges sloten zich op in de zangcabine en zetten het op een blowen.

Klik op de foto om het album te luisteren

Uiteindelijk werd er een compromis gevonden: de versterkers gingen op 9… Ze hadden vijf dagen om de plaat op te nemen. In die tijd moesten er ook nog drie nieuwe nummers moesten worden geschreven, omdat ze te weinig materiaal hadden. Zo gezegd, zo gedaan. Als je jong bent is niks een probleem…

Het resultaat is een plaat waar je broek spontaan van omhoog schiet, mocht die om je enkels hangen, en je broekspijpen van beginnen te wapperen. Vuige, vuile rock & roll met een psychedelische rafelrand - het waren tenslotte nog steeds de sicksties…

Hoogtepunten zijn single tracks 1969, Real cool time, Ann en natuurlijk I wanna be your dog. Als het leven ook maar een beetje een eerlijk was dan zou dit lied altijd en overal op nummer 1 staan.

De rest van de plaat is ook geen straf. Vooral het tien minuten durende We will fall is een groeibriljant. Waar vier jeugdige delinquenten mee kunnen komen, dankzij de arrogantie, het beetje verantwoordelijkheidsgevoel en de torenhoge ambitie van Iggy Pop.

De muziek van The Stooges vond ook zijn weg naar Rusland, getuige mijn exemplaar. De nagetekende hoes is mooi van lelijkheid, zou mijn vader zeggen. De muur moest wel eerst vallen voordat deze subversieve klanken ginds konden en mochten. Het is een bootleg uit 1991. Laten we hopen dat Vladimir de plaat een keer opzet en tot bezinning komt. Waarom vechten als je The Stooges kan luisteren?