Na tien dagen dweeperij met de dood en glorie van een vorstin wier familie 28 miljard heeft vergaard met het plunderen van de complete aardbol, keert nu hopelijk de rust weer terug in het land der levenden. Ik las over foodtrucks bij het public viewing event van de dodenrit door London. Ik vernam dat Centre Parcs de gasten uit hun parken wilde knikkeren zodat het personeel naar de begrafenis kon kijken en hoorde van een supermarktketen die uit respect het volume van de piepjes van de kassascanners had verlaagd. De Dood doet rare dingen met een mens.
De Dood was natuurlijk altijd al een media-event. Vanaf de kruisiging van Jezus van N.
Maar hoe de mens ook zijn best doet om Magere Hein te cancelen en hoe ver hij ook soms bij ons vandaan lijkt te staan, midden in het leven worden we omringd door de Dood.
Tegelijkertijd kunnen aardbewoners zich in al hun bangigheid ook zo heerlijk verkneukelen aan de man met de zeis. Als het maar van een veilige afstand is. In een boek, of op de verrekijk bij het journaal of een horrorfilm, met de lampen gedimd en een zak chips op schoot.
Van de week hoorde ik een nieuwsbericht op de radio, onderweg naar huis in de automobiel. In Zuid-Afrika was een bus verongelukt. Een stuk of vijftien kinderen dood, plus twee begeleiders. Zoiets was het. En hoe erg het ook is, de eerste vraag die zich aan mij opdrong, rijdend op de snelweg, was: “WAAROM MOET IK DIT WETEN?”
Ik heb er lang over nagedacht, of nee, eigenlijk heel kort. Het antwoord is: Lijkenporno. Wat is anders het nut van zo’n bericht? Wat wil de NOS van mij? Dat ik een kaartje stuur of zo? Dat ik die shit retweet aangevuld met een dooddoenerige filosofische open deur over de kwetsbaarheid van het leven? Neen, het is porno. Kijk eens wat erg. Griezel maar fijn en ruk/vinger jezelf mentaal helemaal suf op het feit dat jij het niet bent.
Volslagen nutteloze informatie. Op die plek hadden ze mij ook iets vrolijks/positiefs mee kunnen delen. Bijvoorbeeld dat het Duitse stadje Andernach een enorme groentetuin heeft aangelegd waar inwoners gratis hun maaltje bijeen kunnen plukken.
Maar nee, vijftien dode kinderen aan de andere kant van de wereld dat is pas nieuws. Het is lui en gemakzuchtig en het werk dat er in is gaan zitten om die ellende persklaar te maken verdient de naam nieuwsgaring niet. Gewoon copy/paste van de Reuters site en klaar is Klara.
Of neem het nieuws dat mensen die het verst van een AZC afwonen het meeste bezwaar hebben tegen zo'n unit. Op zich is dat nieuws maar het toont ook de invloed van het nieuws op het nieuws. Het is de slang die zijn eigen staart opeet.
Ik bezie de nieuwsconsumptie van aardbewoners nog elke dag met stijgende verbazing. De uitzendingen worden het liefst gevuld met dodelijke ongelukken en verkiezingen en overloze gesprekken tussen meneer/mevrouw Niks en meneer/mevrouw Helemaal Niks, die elkaar niet laten uitpraten, laat staan dat ze naar elkaar luisteren.
Echt... nieuwsberichten, schmieuwsberichten.
Vertel eens wat leuks. Iets constructiefs. Iets dat inspireert en, godbetert, hoop geeft. Want alles wat je aandacht geeft dat groeit. En als dat voor negatieve shit geldt, waarom dan ook niet voor positieve shizzle?
Dat moet ook de gedachte zijn geweest van Talking Heads zanger Davind Byrne toen hij de website Reasons To Be Cheerful in het leven riep. Ik bezoek 'm niet vaak - geluk moet je in kleine doses tot je nemen is mijn overtuiging - maar zo'n bericht over een publieke volkstuin die een een gemeenschap voedt daar kan ik dan ook weken op teren.
En als je me nu wilt verexcuseren, dan ga ik even ontzettend hard huilen van geluk.
Reactie plaatsen
Reacties