De tijd wacht op niemand... Anderhalf jaar verder sinds ik voor het laatst iets heb gepost. De waanzin in de wereld heeft een vlucht genomen en als ik niet oppas dan word ik ook nog gillend gek. Daarom heb ik insta van mijn telefoon gedonderd.
Wel veel geschreven. Dat helpt tegen de vergekking... Massa's gedichten vooral. Dat is een schrijfvorm die ik echt heb ontdekt het afgelopen jaar. Zet in de rug was de opname van twee gedichten in de dichtbundel WEERWOORD, uitgegeven door Proces Verbaal.
Professioneel dichteres Froukje van der Ploeg raadde mij ooit af om te gaan dichten, maar wat weet zij. Ik weet nog dat ik de eerste les van haar wilde vragen hoe lang ze al zwanger was. Ik besefte net op tijd dat dat haar lichaamsbouw was. No disrespect of fat shaming intended. File under: Een vergissing is meesterlijk... Ik ben zelf als tiener wel eens aangesproken met 'jongedame' in een volle slagersafdeling van de HEMA.
Hoe dan ook, ik dicht en ik schrijf en ik heb een fakking nice kamertje waar ik dat doe tegenwoordig. Dit is het uitzicht vanachter mijn bureau. Tadaaa!
Platenspelertje erbij, stapel jazzplaten en nog meer dingen waar ik blij van word en gaan met die avocado. Wat een openbaring en wat een opluchting, na jaren thuis te hebben geklooid. Het ging, maar het voelde nooit rielekst. Thuis is thuis en werk is werk en als er op je 'werkplek' ook nog eens tienduizend platen en een dj-set staan dan is de verleiding groot om wat anders te gaan doen.
Daarmee is er nu ook de rust om deze site een beetje TLC te geven. Ik heb 'm wel een beetje gedowngraded. Geen muziekjes en mixtapes meer. Daar zijn ze bij jouwweb te tjiep tjiep voor bij dit abonnement. Of ik ben te krenterig...
Fak it. Het gaat om de woorden, de schrijverij. Wellicht dat dit blog ook groter gaat worden. Delen is de boodschap. Er moet meer gedeeld worden. Niet de smerige hatelijkheden waarmee het zo makkelijk scoren is, maar het invoelbare, liefdevolle menselijke contact en inlevingsvermogen waar iedereen gelukkig van wordt. Nou ja, iedereen... Haters zullen haten, wat je ze ook voor moois voorschotelt. Bah, vreselijk eenzaam lijkt me dat.
Onder al die haat en boosheid schuilt niks anders dan angst. Pure angst en verbittering. Ik ben ook bang en ik denk dat ik ook wel een vleug bitter in mij heb, maar het aller- allermakkelijkste dat een mens in zo'n geval kan doen is zich gedragen als een klootzak/kutzak/kutlul. Dat kost geen enkele moeite kan ik je vertellen. Maar het vult de innerlijke leegte niet. Sterker nog, het holt je uit.
Hou het hoofd koel.
Pies en lof.
XXX
Reactie plaatsen
Reacties