Iedere vorm van (dwang-) arbeid had zijn eigen liedjes met een eigen tempo. Ze handelden over de mensen en dingen die ze moesten missen achter de tralies en mensen en dingen die hun dagelijks leven bepaalden, zoals de bewakers, het prikkeldraad en de eindeloze velden waarop ze werkten.

Het zingen diende vier doelen:

1. Ze gaven het werktempo aan. Dit was nuttig om het gevaar in te dammen, dat de gevangenen elkaar niet met bijlen en ander gereedschap zouden verwonden omdat niet iedereen hetzelfde werkritme aanhield. En het maakte het (samen-)werken aangenamer.

2. Het was tijdverdrijf. Het werk was geestdodend, zwaar en saai. Gedeelde smart is halve smart.

3. Ze konden er hun frustratie en verdriet in kwijt over zaken waarover ze niet mochten praten maar wel konden zingen. De witte opzichters konden zich niet voorstellen dat de woorden ook maar enige betekenis hadden. Er werd bijvoorbeeld in bedekte termen gezongen over de boss man die hoog te paard met zweep en geweer toezicht hield.

4. Ze beschermden het individu ervoor dat hij eruit werd gepikt en met de zweep ervan langs kreeg omdat hij langzamer was dan de rest. Niemand liep zo het risico om verrot of dood te worden geslagen.