Zojuist heel vriendelijk geholpen aan de telefoon door de dame met het Groningse accent van het Energiebedrijf.
De wachttijd aan de telefoon was zestien minuten. Dat viel me alleszins mee, na de bangmakerij op de website. Ik zag mezelf al uren zitten, uitgedroogd als een mummie, geestelijk afgetakeld. Maar nee. Zestien minuten van mijn leven, die werden opgeleukt met een wrakkig pianodeuntje dat zo op de zinkende Titanic gespeeld had kunnen worden.
Gisteren wilde ik mijn energieverbruik checken, gewoon om eens te zien hoe ik er spaartechnisch en daarmee financieel voorstond. Het advies dat mij tegemoet bulderde was dat ik meteen mijn maandbedrag moest verdubbelen om een torenhoge nabetaling te voorkomen. Het bloed gonsde in mijn oren terwijl angst met een ijzige hand in mijn toch al gemankeerde hart kneep. Doemscenario's over verkeerd ingevulde meterstanden en astronomische naheffingen. Ik zag mezelf al zitten in de winter, bibberend van de kou, mijn handen warmend aan een kaars, terwijl de deurwaarder mijn laatste meubelstuk het huis uit sjouwde.
De dame met het Groningse accent liet me uitrazen en stelde me gerust. Het was de computer. Die maakte berekeningen op basis van gedateerde informatie. En zo verknoeit het mechanische rekenwonder eenieders tijd, waar hij die zou moeten besparen.
Reactie plaatsen
Reacties