Don’t mention the war

Tijdens een wandeling in de buurt kwam ik langs een stoeptekening. StOP dE OorLOg!!! stond er in grote, onbeholpen, kleurige letters geschreven.

Daarmee is alles gezegd wat er over iedere oorlog te zeggen valt. De rest is grote-mensen-praat van zogenaamde volwassenen die denken dat ze weten hoe het leven in elkaar zit. Omdat ze gestudeerd hebben. Omdat ze haarfijn aanvoelen welke belangen tellen. Omdat ze de hoofdzaken van de bijzaken kunnen onderscheiden. Omdat ze weten hoe de hazen rennen. Omdat Nederland één van de belangrijkste doorvoerlanden voor de internationale wapenhandel is. Eigen belang eerst.

Ik was net terug van mijn wandeling toen de bel ging. Het was een meneer van de BNMO, met een oorkonde en een penning ter gelegenheid van mijn 25-jarige lidmaatschap. En ik dacht, ook dat is Nederland. De BNMO was mijn redder in nood en heeft mij geholpen de weg naar herstel te vinden, op een moment dat ik serieus overwoog om de moed op te geven.

Voorwaarde om lid te worden was dat ik een aanvraag moest indienen voor een Militair Invaliditeitspensioen. Op die manier werd ik gedwongen in de spiegel te kijken en te accepteren wat er met me aan de hand was.

Nederland was gelukkig in de jaren ’90 en wilde dat graag zo houden. Verhalen van ontspoorde veteranen die af en toe het nieuws haalden werden opgetekend als uitzonderingen. Escapades van gasten die waren “doorgedraaid” en “geflipt” en meer van dat soort gemakzuchtige classificaties. Labeltje erop en klaar. Niks aan de hand, consumeert u rustig verder.

“Don’t mention the war.” Als Basil Fawlty, gespeeld door John Cleese, het zegt kan je er tenminste nog om lachen. Door de aanwas van heel veel nieuwe veteranen, in combinatie met een voortschrijdend inzicht, was er rond de eeuwwisseling toch een kentering in het nationale en politieke bewustzijn te bespeuren. Het werd tijd voor echte zorg. Hulde voor de BNMO die daarin een voortrekkersrol heeft gespeeld, al sinds de Tweede Wereldoorlog.

Als ik een dag later weer langs plek van de stoeptekening loop heeft de regen de woorden uitgewist, en ik bedenk: Eigenlijk zou er nog veel meer oorlog en dood en ellende getoond moeten worden, samen met verhalen van veteranen. Voor aanvang van een film of een voetbalwedstrijd of in het theater. Meer oorlog, minder reclame. En misschien wordt het tijd om de stemgerechtigde leeftijd te verlagen naar twaalf jaar.